Fasola tyczna (Phaseolus vulgaris var. vulgaris)
Fasola tyczna udaje się nie w każdym ogrodzie, gdyż ma znacznie większe wymagania glebowe i potrzeby nawozowe niż fasola karłowa. Jednak wyższe plony i dłuższy okres zbioru rekompensują większy nakład pracy. Rośliny osiągają wysokość około 2 m, przy czym ich pędy wiją się zawsze w lewą stronę. Jako podpór używa się tyczek drewnianych wysokości około 3 m lub drutów stalowych. W szklarni można używać zwykłego sznurka. Tyczki wbija się do gleby pionowo co 60—80 cm lub lekko ukośnie i łączy w formie piramidy. Przy tak ustawionych tyczkach nasiona sieje się w półkole od strony wewnętrznej, po 8—10 nasion. Staranna uprawa gleby oraz obsypywanie roślin sprzyja ich zdrowotności i plenności. Ze względu na dużą liczbę uprawianych odmian trzeba najpierw poznać ich cechy użytkowe. Są bowiem odmiany o strąkach zielonych lub żółtych, okrągłych lub płaskich.
Odmiany o strąkach żółtych są wrażliwsze na choroby, ale strąki są delikatniejsze w smaku. Należy je wcześniej i częściej zrywać. Odmiany o strąkach płaskich można wysiewać wcześniej, szybciej jednak drewnieją niż odmiany o strąkach okrągłych. Odmiany o czerwonych kwiatach mają ponadto walory dekoracyjne. Znoszą gorsze stanowiska i niższą temperaturę, nawet do — 2°C. Strąki ich są duże i szerokie, lekko owłosione. Podczas zbioru strąków trzeba uważać, aby nie uszkodzić młodych pędów. Wszystkie rośliny strączkowe bardzo korzystnie reagują na preparaty biodynamiczne.
Szkodnikami często występującymi na fasoli są mszyce, które można zwalczać przez opryskiwanie gnojówką pokrzywową i Pyrethrum -. Zwiększenie odległości między roślinami oraz stosowanie preparatu ze skrzypu ogranicza występowanie chorób grzybowych na fasoli.
