Już kilkakrotnie podkreślaliśmy znaczenie roślin z rodziny motylkowatych (Papilionaceae) w ogrodzie. Dzięki zdolności wiązania wolnego azotu z powietrza są one nie tylko doskonałym nawozem zielonym, lecz także cennym warzywem. Można je uprawiać w drugim, a nawet w trzecim roku po oborniku. Tylko na glebach lekkich stosuje się przed siewem niewielką dawkę kompostu, na glebach cięższych nawożenie jest zbyteczne. Na plonowanie grochu duży wpływ ma dostateczna ilość wody tuż przed kwitnieniem. Również fasola bardzo lubi obfite podlewanie. Groch można uprawiać na tym samym miejscu dopiero po 6 latach, fasola natomiast nie jest tak wrażliwa na częste zmianowanie.
Fasola karłowa (Phaseolus vulgaris var. nanus)
Ojczyzną fasoli jest Ameryka; w Europie zaczęto ją uprawiać dopiero w XVI wieku. Fasola ma większe wymagania pokarmowe niż groch, dlatego uprawia się ją w drugim roku po oborniku. W razie potrzeby należy glebę dodatkowo użyźnić kompostem lub sproszkowanymi nawozami organicznymi. Fasola jest bardzo wrażliwa na przymrozki. Najlepiej się rozwija, kiedy temperatura gleby wynosi 10—12°C. Stosowany bywa wcześniejszy siew nasion do doniczek i sadzenie rozsady do gruntu po 15. maja. Dobre wyniki daje także uprawa fasoli w tunelu foliowym. Siew (lub sadzenie rozsady) bezpośrednio do gruntu rozpoczyna się w maju i można go powtarzać aż do połowy lipca. Odległość rzędów wynosi 50—60 cm, a roślin w rzędzie 5 cm. Gniazdowo wysiewa się 4—6 nasion w rozstawie 40 x 50 cm. Nasiona umieszcza się na głębokości 2 cm i przykrywa wilgotnym torfem lub dobrze rozłożonym kompostem; sprzyja to zachowaniu wody w glebie i jej przewietrzaniu. Siać należy tylko nasiona o sprawdzonej zdolności kiełkowania. Po skiełkowaniu nasion spulchnia się glebę, a potem lekko obsypuje młode rośliny. Fasola daje wysokie plony tylko na glebach żyznych i ciepłych.
