Cukinia jest odmianą dyni zwyczajnej; jej owoce zbiera się niewyrośnięte. W ostatnich latach jej uprawa stała się bardzo popularna, zastępując często uprawę dyni zwyczajnej oraz dyni olbrzymiej. W ogrodzie wystarczy nam kilka pięknie ulistnionych roślin cukinii, których liczne, żółte kwiaty są chętnie odwiedzane przez pszczoły i stanowią również ozdobę ogródka. Do uprawy poleca się krzaczaste odmiany cukinii (nie płożące się), które nie tworzą długich pędów zagrażających roślinom na sąsiednich grządkach. Owoce zbiera się, kiedy osiągają długość 20—30 cm. Większe owoce mają gorszy smak. Częsty zbiór małych jeszcze owoców sprzyja dalszemu rozwojowi roślin i wydawaniu nowych kwiatów i owoców.
Cukinia, podobnie jak ogórek, jest wrażliwa na niską temperaturę. Jeżeli rezygnuje się z produkcji rozsady w doniczkach, to nasiona można wysiać wprost do gruntu w połowie maja, gniazdowo po trzy nasiona w odstępach co 1 m. Po pojawieniu się siewek zostawia się jedną najlepiej rozwiniętą. Roślina owocuje aż do późnej jesieni, lecz pod koniec lata zbiory są zdecydowanie niższe. Warto po raz drugi wysiać nasiona w połowie czerwca, także i dlatego, że rośliny później wysiane są mniej zagrożone przez mączniak. Późną jesienią można liczyć na duży plon dorodnych owoców. Cukinię nawozi się i pielęgnuje jak ogórki. Lubi urodzajną i wilgotną glebę oraz intensywne nawożenie. W czasie suchej i ciepłej pogody należy ją obficie podlewać, a nawet zraszać wodą całe rośliny. Warto ją sadzić w miejscu lekko zacienionym od strony zachodniej. Uprawa tego warzywa jest bardzo prosta i nie przysparza większych trudności.
Cukinia (Cucurbita pepo var. giromontiina)
