Burak ćwikłowy (Beta vulgaris var. conditiva)
Jest to, podobnie jak boćwina, odmiana buraka zwyczajnego. Częścią jadalną są korzenie spichrzowe oraz młode liście i ich ogonki. Korzenie te mogą być kuliste lub wydłużone, a swą czerwoną lub ciemnofioletową barwę zawdzięczają barwnikowi o nazwie betanina. Roślina ta, do dziś rosnąca dziko w rejonie śródziemnomorskim, znana była tam już w czasach starożytnych, a w środkowej Europie od XVI wieku. Burak ćwikłowy nie ma dużych wymagań; rośnie i plonuje dobrze zarówno na lekkich, jak i na ciężkich glebach. Ma też niewielkie potrzeby nawozowe, ale użycie świeżego obornika ujemnie wpływa na smak korzeni. Ponieważ można go wysiewać od kwietnia do lipca, jest dobrym międzyplonem, choć należy unikać uprawy po innych warzywach korzeniowych oraz roślinach z tej samej rodziny (szpinak). Odległość między rzędami powinna wynosić 30 cm, a roślin w rzędzie 10 cm. Możliwe jest też przesadzanie roślin. Częste spulchnianie gleby sprzyja ich wzrostowi.
