Chwastami nazywamy niepożądane rośliny rosnące na grządkach między warzywami i kwiatami, ujemnie wpływające na ich rozwój. Określenie „chwast” nie jest jednoznaczne, gdyż są to często rośliny rosnące na miedzach, w lesie lub na łące, gdzie są ważną częścią składową ekosystemu. Wiele z nich to cenne zioła, jak np. pokrzywa, mniszek lekarski, rumianek czy skrzyp, a więc rośliny niezbędne do sporządzania preparatów biodynamicznych. Zioła te są wtedy uciążliwe, gdy rosną pomiędzy uprawianymi warzywami czy kwiatami i konkurują z nimi o wodę, składniki mineralne, światło i powietrze. Mogą także być uciążliwe na trawniku, lecz niewielka ich liczba nie jest szkodliwa. Niewyczerpane są zapasy nasion chwastów w glebie, a ich siła wzrostu trudna do opanowania. Wystarczy wymienić przedstawicieli rodziny krzyżowych, jak ognicha, tasznik pospolity i tobołki polne, których wielkie możliwości przystosowawcze przedstawiono przy okazji omawiania roślin kapustnych.
Rozwój chwastów wiąże się ściśle z rozwojem rośliny uprawnej, ze stanowiskiem i rodzajem gleby. Są one także dobrym wskaźnikiem jakości i stanu gleby. Gwiazdnica pospolita (Sifilaria media) rośnie na glebach bogatych w azot. Ostrożeń polny (Cirsium arvense) ma gruby korzeń palowy, który przenika w głębsze warstwy gleby, spulchnia je i powoduje lepsze ich napowietrzenie. Pokrzywa zwyczajna (Urtica dioica) pozostawia po sobie ciemną i żyzną glebę, a podbiał pospolity (Tussilago farfara) rośnie na glebach podmokłych. Z tych kilku przykładów widać, jak poszczególne chwasty wskazują na stan i rodzaj gleby, co można wykorzystać w uprawie i nawożeniu roślin.
Chwasty uciążliwe
