Dwa przykłady rozmieszczenia ziół wieloletnich na grządce; u góry: wolne przestrzenie między ziołami można wypełnić płytami chodnikowymi i bylinami, z rozmarynem, szałwią lekarską i rutą zwyczajną dobrze harmonizują dębik ośmiopłatkowy (Dryas octopętała) oraz goździki majowy i kropkowany (Dianthus caesius i D. deltoides); pomiędzy silnie rosnącymi ziołami, jak melisa lekarska, żywokost i lubczyk można wysadzać odporne mieszańce rozchodników (Sedum hybridum).
Kminek można uprawiać na tym samym miejscu przez dwa lata i dłużej. W drugim roku po posadzeniu pojawiają się wysokie pędy kwiatostanowe. Nasiona dojrzewają późnym latem. W miarę starzenia się rośliny, plony nasion są coraz mniejsze.
Zioła wieloletnie można uprawiać na rabacie bylinowej blisko domu (kuchni). Przez połączenie ziół z bylinami ozdobnymi można uzyskać piękną kompozycję barw i pokrojów roślin. Rozmieszczenie ziół wieloletnich na grządce przedstawiono na rysunku.
Rysunek górny przedstawia rabatę ziołową usytuowaną wzdłuż płotu w kierunku północ-południe. Poszczególne gatunki ziół wysadzano grupowo. Aby wygodnie dotrzeć do średnich i wysokich ziół w końcowej części rabaty, można położyć kilka płytek betonowych lub kamiennych.
Na rysunku dolnym przedstawiono grządkę ziołową lub część grządki, np. na końcu grządki warzywnej. Z wyglądu powinna być podobna do pozostałych grządek. Do wysokich bylin ziołowych można także dojść po płytach położonych równolegle do płotu w tylnej części grządki.
Rośliny na obydwu grządkach zostały rozmieszczone w określony sposób: światłolubne znajdują się od strony południowej, a gatunki wymagające więcej wilgoci, jak np. warzucha lekarska, od strony północnej.
Jeśli gleba na grządce przeznaczonej pod zioła jest zbyt ciężka, to można dodać ostrego piasku rzecznego lub żwiru, co zwiększy jej przepuszczalność.
Niektóre zioła wieloletnie z różnych względów nie nadają się na taką grządkę; omówiono to na końcu rozdziału.
Rozsadę ziół sadzonych po raz pierwszy można kupić u ogrodnika lub dostać sadzonki od zaprzyjaźnionego działkowicza. Niektóre gatunki, jak krwiściąg czy warzuchę lekarską, można rozmnażać z nasion wysiewanych wprost na miejsce stałe.
Rozmaryn (1) lubi dużo ciepła i światła. Ponieważ jest wrażh wy na niską temperaturę, jesienią przesadzamy rośliny do doniczek i przechowujemy w chłodnym miejscu.
Melisa lekarska (2) używana jest nie tylko jako przyprawa do sałatek, ale także do sprządzania orzeźwiającej herbaty z suszonych liści. Estragon (3) używany jest w dwóch postaciach, których właściwości są znane miłośnikom ziół. Lubczyk (4) sadzi się w końcowej części grządki, aby swoim silnym wzrostem nie zagrażał mniejszym roślinom.
Szałwia (5) bywa sadzona od strony południowej. Szare i owłosione liście są nie tylko dobrą przyprawą, lecz sporządza się z nich także doskonałą herbatę.
Żywo kos t lekarski (6) sadzi się przed melisą, co ogranicza od tej strony jego wzrost. Stałe motyczenie także hamuje rozrastanie się tego silnie rosnącego zioła. Żywokost można również sadzić między krzewami owocowymi. Liście żywokostu nadają się do ściółkowania powierzchni gleby oraz do sporządzania herbat lub gnojówek. Żywokost znany jest w zasadzie jako roślina lecznicza, a przecież jego młode liście stanowią doskonałą przyprawę do szpinaku, sałatek i twarogu. Będzie on rosnąć również w lecie, jeżeli w maju zetnie się pędy na wysokości około 20 cm nad powierzchnią gleby.
