Wilec jest wartościowym pnączem nadającym się do okrywania ogrodzeń z siatki. Jest nieco podobny do powoju. Wyrasta do wysokości 2—3 m, a jego cienkie łodygi okręcają się wokół podpór. Ma ładne, sercowate liście i duże, lejkowate kwiaty. Barwy kwiatów, wbrew nazwie, nie są purpurowe, lecz najczęściej karminoworóżowe i fioletowoniebieskie. Bywają też białe i szafirowe, czasem paskowane. Bardzo efektowna jest odmiana
o dużych, dwubarwnych, karminowo-niebieskich kwiatach. Kwiaty wilca otwarte są od wieczora do godziny dziesiątej rano oraz w dni pochmurne, w dni słoneczne zaś, a zwłaszcza upalne — zamykają się. Kwitną od lipca do września.
Wilec wymaga żyznej gleby i raczej słonecznego stanowiska. Wysiewa się go na początku maja. Sieje się tuż przy ogrodzeniu, jednym rzędem, umieszczając nasiona co 5—8 cm. Na 1 m rzędu potrzeba około 1,5 grama nasion. Jeżeli chcemy, aby wilec zakwitł wcześniej, trzeba go wysiać w połowie kwietnia do małych doniczek i w połowie maja wysadzić do gruntu z możliwie nienaruszoną bryłą ziemi (wybija się ją uderzając kantem przewróconej do góry dnem doniczki o twardy przedmiot).
Wilec jest wartościowym pnączem nadającym się do okrywania ogrodzeń z siatki. Jest nieco podobny do powoju. Wyrasta do wysokości 2—3 m, a jego cienkie łodygi okręcają się wokół podpór. Ma ładne, sercowate liście i duże, lejkowate kwiaty. Barwy kwiatów, wbrew nazwie, nie są purpurowe, lecz najczęściej karminoworóżowe i fioletowoniebieskie. Bywają też białe i szafirowe, czasem paskowane. Bardzo efektowna jest odmiana
