Rudbekia — Rudbeckia spp.
Najczęściej spotykana, zwłaszcza na starych działkach, jest pełnokwiatowa odmiana żółto kwitnącej rudbekii nagiej (Rudbeckia laciniata), nazywana popularnie „Złotą Kulą”. Ma ona pędy wysokie (do 2 m), ale cienkie, toteż sadzona jest zwykle przy ogrodzeniu, aby się miała o co opierać. Znacznie ładniejsze są odmiany rudbekii błyszczącej (Rudbeckia nitida), o kwiatach pojedynczych, z żółtymi płatkami osadzonymi wokół stożkowatych środków (np. ‘Herbstsonne’). Nie rozrastają się tak silnie, a więc nie wymagają podpór i nie zagłuszają sąsiednich roślin. Jeszcze ozdobniejsza jest rudbekia lśniąca (Rudbeckia sullwanti), która dorasta tylko do wysokości 50 cm, a żółtawe płatki jej kwiatów są osadzone wokół czarnobrunatnych środków. Kwitnie bardzo obficie. Wszystkie rudbekie kwitną od lipca do końca września.
Niskie rudbekie nadają się przede wszystkim na rabaty bylinowe i na kwiat cięty, wysokie natomiast można sadzić koło ogrodzenia, gdyż stanowią dobrą izolację.
Większość rudbekii to rośliny dość niewybredne — wystarczy im przeciętna gleba piaszczysto-gliniasta (pospolita „Złota Kula” rośnie i na suchej, piaszczystej), jednak obficie kwitną tylko na żyznej i raczej wilgotnej, a rudbekia lśniąca wymaga gleby żyznej i wilgotnej.
Rudbekie rozmnaża się przez podział w kwietniu lub we wrześniu. Niskie odmiany sadzi się co 30—40 cm, wysokie co 50 —80 cm. Co parę lat rośliny należy dzielić i przesadzać. Okrywania na zimę nie potrzebują.
Kwiaty ścina się, gdy są całkowicie rozwinięte.