Wielu działkowców szczególnym zainteresowaniem darzy rośliny skalne. Ponieważ na małej powierzchni działki trudno założyć typowe alpinarium, próbują stworzyć jego namiastkę w postaci kopca z kamieni polnych, obsadzonego rozchodni-kiem, rogownicą itp. Takie rozwiązania rzadko są udane i znacznie ładniej wygląda rabata skalna. Może ona być nawet zupełnie płaska, ale „oparta” dłuższym bokiem o ścianę altany lub ogrodzenie alei. Rabatę przekopujemy na 1 sztych łopaty i grabimy. Nawożenie jest raczej niepotrzebne, ale do gleby wyraźnie piaszczystej lub gliniastej pożądane jest dodanie odkwaszonego torfu (rozsypać warstwą grubości około 5 cm przed kopaniem). W miejscach przewidzianych pod rośliny, które szczególnie źle reagują na glebę kwaśną, trzeba rozsypać kilka garści (na 1 m2) mielonej kredy lub drobnego gruzu wapiennego, a dla roślin wysokogórskich dodać trochę żwiru lub gruboziarnistego piasku.
Na brzegu rabaty układamy niewielkie płyty odgraniczające ją od ścieżki. Powinny to być płyty nieregularne, np. chodnikowe łamane albo jeszcze lepiej — z piaskowca, lub płaskie kamienie. Układa się je z odstępem kilku centymetrów, aby rośliny rozrastały się w pustych miejscach. Dzięki temu rabata wygląda lżej i naturalniej. Można również ułożyć na samej rabacie kilka płyt czy kamieni dla podkreślenia jej skalnego charakteru.
Rabata skalna może też być wzniesiona. W tym celu podwyższa się ją przez dosypanie ziemi, a frontowy bok okłada płytami lub kamieniami. Ziemię przygotowujemy następująco: zdejmujemy górną warstwę gleby z powierzchni dwukrotnie większej od powierzchni rabaty (na głębokość pół sztychu łopaty) i dodajemy półtora wiadra piasku, gliny i torfu (ilość na ziemię zdjętą z powierzchni 1 m2). Z mieszanki tej tworzymy warstwę wysokości około 30 cm, a więc właściwą rabatę. Na jej powierzchni rozkładamy co 20—30 cm kamienie lub łamane płyty. Kamienie umacniające brzeg rabaty ustawiamy pionowo, z lekkim pochyleniem w jej przeciwną stronę.
Dobrym oparciem dla rabaty skalnej jest murek z kamienia. Wystarczy, gdy ma wysokość 40 cm i szerokość 20 cm. Pierwszą warstwę kamienia zagłębia się na parę centymetrów w glebie, a następnie układa „mijanego”, łącząc ziemią zmieszaną pół na pół z gliną. Na szczycie zostawia się między kamieniami szczeliny szerokości 5—10 cm do obsadzenia roślinami. Rabatę pod takim murkiem przygotowuje się w sposób opisany wyżej. Optymalna szerokość rabaty skalnej to 60—80 cm.
Poszczególne gatunki roślin skalnych rozmieszcza się na rabacie grupami, (na polach o powierzchniach 300—500 cm2) i nieregularnych zarysach lub sadzi między kamieniami.
Byliny najbardziej nadające się na rabaty skalne to: aster alpejski, dzwonki (niskie odmiany), floks szydlasty, kosaciec niski, gipsówka (niskie odmiany), goździki skalne, pierwiosnki, rojniki, rozchodniki, szarotka, ubiorki, żagwin oraz niskie byliny cebulkowe — cebulica, szafirek, krokus i zimowit.
Wielu działkowców szczególnym zainteresowaniem darzy rośliny skalne. Ponieważ na małej powierzchni działki trudno założyć typowe alpinarium, próbują stworzyć jego namiastkę w postaci kopca z kamieni polnych, obsadzonego rozchodni-kiem, rogownicą itp. Takie rozwiązania rzadko są udane i znacznie ładniej wygląda rabata skalna. Może ona być nawet zupełnie płaska, ale „oparta” dłuższym bokiem o ścianę altany lub ogrodzenie alei. Rabatę przekopujemy na 1 sztych łopaty i grabimy. Nawożenie jest raczej niepotrzebne, ale do gleby wyraźnie piaszczystej lub gliniastej pożądane jest dodanie odkwaszonego torfu (rozsypać warstwą grubości około 5 cm przed kopaniem). W miejscach przewidzianych pod rośliny, które szczególnie źle reagują na glebę kwaśną, trzeba rozsypać kilka garści (na 1 m2) mielonej kredy lub drobnego gruzu wapiennego, a dla roślin wysokogórskich dodać trochę żwiru lub gruboziarnistego piasku.
