Parowanie
Zupełnie inną formą zwalczania chwastów jest parowanie ziemi ogrodowej, pryzm kompostowych czy gleby na grządce. Metoda ta polega na doprowadzeniu do danego miejsca gorącej pary, wytworzonej w specjalnym agregacie parowym. Pod wpływem gorącej i wilgotnej pary giną nasiona chwastów. Inną ważną zaletą tej metody jest równoczesne zniszczenie różnych niepożądanych mieszkańców gleby, np. nicieni, grzybów i bakterii. Po opalaniu chwastów gazem powstaje w glebie nieszkodliwy dwutlenek węgla i woda, a po parowaniu nie ma żadnych pozostałości uciążliwych dla środowiska glebowego. W wyniku wieloletnich doświadczeń stwierdzono, że w parowanej glebie ginie flora i fauna, szybko się jednak regeneruje dzięki korzystnej temperaturze i wilgotności gleby.
W ogrodnictwie stosuje się obecnie dwie metody parowania:
1) niskociśnieniową, w której temperatura pary wynosi 100—120°C; stosuje się ją do parowania ziem specjalnych, np. ziemi doniczkowej;
2) wysokociśnieniową, w której temperatura wynosi 180—200°C; jest to bardzo skuteczny sposób parowania gleby do głębokości 20—30 cm, przedtem należy jednak glebę odpowiednio głęboko spulchnić. Drugi sposób stosuje się w większych gospodarstwach ogrodniczych, gdyż jest stosunkowo drogi.
W małych ogrodach, w których parowane są niewielkie ilości ziemi, można wykorzystać zwykły palnik elektryczny. Pojemnik do parowania zbudowany jest z lekkiego, odpornego na korozję metalu; łatwo go napełnić i opróżnić. Ciepło wytwarzają elektryczne grzejniki. Znane są też całkiem małe palniki, o pojemności 1 m3, ogrzewane olejem napędowym.
