Najczęściej uprawiane są 2 gatunki — nasturcja pnąca (Tropaeolum majus) i nasturcja karłowa (Tropaeolum majus var. nanum). Pierwsza osiąga wysokość 2 m, druga — wysokość 30 cm. Większość odmian ma kwiaty barwy pomarańczowej lub żółtej, w różnych odcieniach. Rzadziej spotykane, ale bodaj jeszcze ładniejsze, są odmiany brązowopurpurowe, o aksamitnych płatkach. Niemniej dekoracyjne od kwiatów są liście — dość duże, tarczowate, zwykle jasnozielone z niebieskim nalotem woskowym. Niektóre odmiany mają liście pstre lub purpurowozielone. Kwitnienie trwa od lipca do pierwszych przymrozków jesiennych.
Nasturcja pnąca nadaje się do pokrywania ogrodzeń z siatki, nasturcja karłowa stosowana jest na obwódki rabat z wyższych roślin lub na wąskie rabaty jednogatunkowe. Nadaje się też na kwiat cięty — można z niej robić małe bukieciki w „kołnierzyku” z liści.
Dużą zaletą nasturcji jest łatwość jej uprawy. Roślina ta najlepiej rośnie na glebach lekkich, średnio żyznych i średnio wilgotnych, w miejscach nasłonecznionych. Na glebie bardzo żyznej lub w cieniu rośnie bujnie i ma duże liście, lecz wydaje bardzo mało kwiatów.
Nasturcję sieje się w drugiej dekadzie maja, gdyż bardzo szkodzą jej przymrozki. Kwitnie w 8—10 tygodni po wysiewie. Na 1 m2 potrzeba około 50 gramów nasion. Wysiewa się w rzędy wyznaczone co 20—30 cm, umieszczając co 10—15 cm po 2 nasiona.
Najczęściej uprawiane są 2 gatunki — nasturcja pnąca (Tropaeolum majus) i nasturcja karłowa (Tropaeolum majus var. nanum). Pierwsza osiąga wysokość 2 m, druga — wysokość 30 cm. Większość odmian ma kwiaty barwy pomarańczowej lub żółtej, w różnych odcieniach. Rzadziej spotykane, ale bodaj jeszcze ładniejsze, są odmiany brązowopurpurowe, o aksamitnych płatkach. Niemniej dekoracyjne od kwiatów są liście — dość duże, tarczowate, zwykle jasnozielone z niebieskim nalotem woskowym. Niektóre odmiany mają liście pstre lub purpurowozielone. Kwitnienie trwa od lipca do pierwszych przymrozków jesiennych.
