Łubin wielolistny, łubin trwały — Lupinus polyphyllus
Spośród ozdobnych łubinów najładniejsze są mieszańce Russela oraz Ruysa. Odznaczają się one ogromną skalą barw, a szczególnie piękne są łubiny o różnych odcieniach barwy różowej, morelowej i czerwonej. Kwitną w czerwcu i w pierwszej połowie lipca. Czasem — po przycięciu — zakwitają powtórnie na jesieni.
Nadają się one doskonale na mieszane rabaty bylinowe, gdzie można je łączyć np. z gipsówką, jastruniami i kosaćcami. Można też sadzić je grupami na trawniku. Ich duże kwiatostany wyglądają bardzo efektownie w wazonie, jednakże poszczególne kwiatki bardzo szybko opadają.
Łubiny można sadzić na przeciętnej glebie, nawet dość piaszczystej, nie znoszą natomiast gleb nieprzepuszczalnych, zimnych i podmokłych. Rośliny te nie tylko mają małe potrzeby własne, ale dzięki współżyciu z bakteriami pobierającymi azot z powietrza wpływają korzystnie na wzrost sąsiednich roślin. Do normalnego wzrostu i kwitnienia konieczne jest im słońce. Wprawdzie mogą rosnąć w półcieniu, ale słabiej kwitną i są wybujałe.
Łubin trwały rozmnaża się dość łatwo z nasion, które wysiewa się na rozsadniku na początku maja, w rozstawie 20 X 20 cm. Wiosną następnego roku przesadza się rośliny na miejsce stałe, w rozstawie 30X30 cm.
Spośród ozdobnych łubinów najładniejsze są mieszańce Russela oraz Ruysa. Odznaczają się one ogromną skalą barw, a szczególnie piękne są łubiny o różnych odcieniach barwy różowej, morelowej i czerwonej. Kwitną w czerwcu i w pierwszej połowie lipca. Czasem — po przycięciu — zakwitają powtórnie na jesieni.
