Wzrost i cięcie porzeczki
Krzew porzeczki czarnej przed i po cięciu
Zależnie od odmiany krzewy mogą wyrastać do 2 m wysokości. Mają zdolność stałego odmładzania się przez wybijanie pędów z dolnej części krzewów. U odmian czerwonych i białych pędy wybijają z szyjki korzeniowej, a u porzeczki czarnej z dolnych części grubych gałęzi. Kwiaty, a więc i owoce, znajdują się na krótkopędach gałęzi dwu- i wieloletnich.
Odmiany gatunku Ribes rubum wymagają lekkiego skracania pędów w celu lepszego ich rozgałęzienia.
W miarę starzenia się krzewów coraz słabszy jest ich wzrost i plonowanie, mniejsze są grona i jagody. Wskazane jest zatem wycinanie gałęzi starszych niż trzyletnie zaraz po zbiorze owoców. Poznaje się je po ciemnym zabarwieniu kory. U porzeczki białej i czerwonej gałęzie przycina się tuż nad powierzchnią gleby, a pozostawia silne pędy jednoroczne, które można skrócić dopiero późną jesienią, kiedy dobrze zdrewnieją. Taka coroczna wymiana pędów i gałęzi oraz pozostawianie gałęzi dwu- i trzyletnich gwarantuje wysokie plony owoców dobrej jakości. Tylko duża powierzchnia liści na końcach silnych pędów zapewnia dobry rozwój niżej położonych gron. Im krótsze i słabsze są przyrosty wyrastające ze starszych gałęzi, tym mniejsze są grona. W krzewach porzeczki czarnej nie usuwa się starych pędów tuż przy powierzchni gleby, ale na wysokości około 40—50 cm. Po takim zabiegu przypominają ścięte wierzby po opadnięciu liści.
Cięcie krzewów tuż po zbiorze wpływa wyraźnie na wzmocnienie się pędów owoconośnych, dzięki czemu liczniejsze są kwiaty i silniejsze zawiązki w roku następnym. Z angielskich badań wynika, że w porównaniu z cięciem zimowym, letnie daje wzrost plonu większy o około 12%. Rany po cięciu należy zasmarowywać maścią lub farbą, co uniemożliwia przeziemikowi porzeczkowcowi składanie jaj do rdzenia gałęzi. Zabieg ten jest jeszcze ważniejszy w razie skracania wszystkich pędów głównych i bocznych. Wymaga to jednak znacznie więcej czasu niż częściowe odmładzanie krzewów.
Dla uformowania krzewu po posadzeniu pozostawia się 4 6 pędów, które należy skrócić. W drugim roku owocowania krzewów cięcie ogranicza się do umiarkowanego prześwietlania. Krzewy porzeczki można także prowadzić w formie szpaleru. Nadają się do tego wszystkie wielkogronowe odmiany, niezależnie od barwy owoców. Szpaler można prowadzić przy drutach lub specjalnym rusztowaniu. Może być on także ozdobą w ogrodzie. Rzędy w szpalerze powinny przebiegać w kierunku północ-południe, a każda roślina powinna mieć 3—5 pędów, które przywiązuje się do drutów.
Porzeczki pienne na podkładce Ribes aureum mają wielu zwolenników, lecz żyją one krócej niż formy krzewiaste. Trzeba je koniecznie prowadzić przy palikach, które powinny wystawać ponad koronę porzeczki. Korona i pień muszą być stale dokładnie przywiązane do mocno wbitego w ziemię palika. W przeciwnym razie porzeczka łamie się, najczęściej w miejscu szczepienia. Odległość między krzewami w rzędzie (z wyjątkiem szpaleru) nie powinna być mniejsza niż 1,5 m. W uprawie biodynamicznej plony porzeczek czerwonych i białych są wyższe od przeciętnych, jedynie porzeczki czarne plonują gorzej.
Krzew porzeczki czerwonej lub białej przed i po cięciu
