Pochodzenie i budowa drzewa jabłoni
Najważniejszym gatunkiem europejskim, który przyczynił się do powstania obecnie uprawianych odmian jabłoni, jest jabłoń niska (Malus pumila). Pochodzi z Kaukazu, gdzie rośnie jako drzewo karłowe. W klimacie u-miarkowanym, dzięki stałemu przycinaniu, otrzymano formę pienną, której korona tworzy się na określonej wysokości. W XVIII wieku emigranci europejscy zabierali ze sobą do Ameryki nasiona Malus pumila. Tam rósł inny gatunek dzikiej jabłoni — Malus coronaria. Niektóre krzyżówki M. pumila i M. coro-naria przywieziono z powrotem do Europy i odgrywają one ważną rolę w otecnym doborze odmian. Z biegiem czasu uzjpfcano pożądaną wysokość pnia, a dzięki przeszczepianiu poznano właściwości różnych form jabłoni. Obecnie produkuje się drzewka o różnych formach, dostosowanych do różnych potrzeb i stanowisk. Cechy właściwe drzewu owocowemu przekazywane są przez miazgę twórczą (kambium). Podkładka określa wielkość drzewa oraz czas rozpoczęcia owocowania. Dlatego przy zakupie jabłoni powinniśmy dowiedzieć się nie tylko o odmianę, która tworzy koronę, lecz także o podkładkę, która określa charakter wzrostu drzewa. Niektóre drzewa mają jeszcze dodatkowo część pnia innej odmiany, odznaczającej się silnym wzrostem, ale słabszym owocowaniem. Taki dodatkowy pień nazywa się przewodnią.
