Pielęgnowanie jabłoni
Od dawna jabłonie uprawia się w formie piennej. Częścią owoconośną jest korona, osadzona na wysokim, silnym pniu, dzięki czemu łatwiej dociera do niej powietrze, ciepło i światło. Drzewo w takiej formie można też stosunkowo łatwo pielęgnować. W okres owocowania wchodzi o-no po kilku latach. Z czasem otrzymano niskopienną formę jabłoni, czyli taką, która ma niski pień i koronę blisko powierzchni ziemi. Ze zmianą formy drzew z wysokopiennych na niskopienne wiąże się pojęcie „sadownictwa intensywnego”, to znaczy takiego, w którym plenność drzew odgrywa najważniejszą rolę. Drzewa niskopienne wchodzą wcześnie w okres owocowania, a stosunek masy owoców do ogólnej masy drewna (pień i konary) jest znacznie korzystniejszy niż u drzew wysokopiennych. Równocześnie jednak sady niskopienne wymagają znacznie intensywniejszej pielęgnacji. Wyższe są w nich nakłady środków i pracy związanej z nawożeniem, cięciem oraz ochroną drzew przed chorobami i szkodnikami. Te nieco sztuczne drzewa, składające się z podkładki, przewodniej i odmiany szlachetnej tworzącej koronę, są mniej odporne na wpływy otaczającego je środowiska.
Początkowo wydawało się niemożliwe osiągnięcie zadowalających plonów z jabłoni niskopien-nych przy stosowaniu tylko naturalnych metod uprawy, w wyniku jednak wieloletnich badań okazało się to możliwe.
Nawożenie. Dla drzew owocowych, w tym i dla jabłoni, najważniejsza jest dostateczna zawartość substancji organicznej w glebie. Na 100 m2 powinno przypadać około 50 kg suchej masy organicznej.
Przy około 700 mm opadów rocznie możliwe jest 5—8-krotne koszenie trawy, z czego otrzymuje się około 20 kg/100 m2 suchej masy. Brakujące 30 kg/100 m2 można uzupełnić dobrym kompostem. Rokrocznie na 100 m2 powierzchni sadu należy rozsiewać trzy, cztery taczki dojrzałego kompostu.
Zaleca się też wysiew i uprawę gatunków koniczyn dostosowanych do warunków siedliskowych. Może to być koniczyna biała, szwedzka lub komonica, chociaż ten ostatni gatunek nie najlepiej znosi częste koszenie. Dobremu owocowaniu sprzyja nawożenie mieszanką mączki kostnej, rogowej i z krwi, w dawce 6 kg/100 m2. Dla ogólnego uregulowania procesów zachodzących w glebie i usunięcia ewentualnych niedoborów mikroelementów wskazany jest dodatek mączki bazaltowej w dawce 3 kg/100 m2. Powyższe zalecenia należy traktować jako schematyczne. Dawki i rodzaj stosowanych nawozów trzeba dobierać według wyników analiz chemicznych gleby oraz obserwacji wzrostu roślin w ogrodzie. Oczywiście należy także stale stosować preparat z krowieńca.
