Stale pojawiają się nowe odmiany* malin. Ze znanych starych odmian do najcenniejszych można zaliczyć następujące.
‘Preussen’ odznacza się silnym wzrostem i małą liczbą odrostów korzeniowych. Pędy ma barwy ceglastej, długości do 3 m, pokryte gęsto kolcami. Krzewy są wrażliwe na niską temperaturę i chorobę zwaną zamieraniem pędów malin. Owocują bardzo obficie. Owoce dojrzewają średnio wcześnie. Tę odmianę można uprawiać na glebach lekkich i na terenach wyżej położonych. ‘Schónemann’ jest nową ciekawą odmianą. Rośnie silnie, pędy ma proste, owoce dojrzewają późno, są duże, ciemnoczerwone, lekko kwaskowate, bardzo aromatyczne. Nadaje się do wyrobu soku. Tworzy mało odrostów korzeniowych, odporna na choroby i niską temperaturę. ‘Paul Camenzind’ wymaga bardzo żyznych gleb i jest wrażliwa na niedobór wapnia. Rośnie silnie, owoce ma duże, aromatyczne, smaczne. Odporna na choroby, nadaje się na mniej korzystne stanowiska.
‘Mailing Promise’ jest odmianą wczesną, odznacza się silnym wzrostem i tworzy liczne odrosty korzeniowe. Jest odporna na suszę i choroby. Owoce są jasnoczerwone z jaśniejszym wierzchołkiem, duże, ukryte pod liśćmi. Można je zbierać w okresie pełnej dojrzałości. Są średnio smaczne.
‘Zeva 3’ (zwana też ‘Herbstemte’) jest odmianą powtarzającą. Owocowanie zaczyna się w czerwcu i trwa do nadejścia mrozów. Wczesną wiosną ścina się wszystkie pędy tuż nad powierzchnią gleby. Z nowych pędów pozostawia się tylko te, które osiągnęły długość 80—120 cm. Odmiana ta jest bardzo plenna. Ma duże, dobrze wy-barwione i bardzo smaczne owoce. Nadają się także do zamrażania.
Znane są również odmiany o owocach żółtych oraz czarnych. Żółtoowocowe odmiany rosną dziko w lasach na terenie ZSRR, a uprawiane są w Europie od 400 lat. Najciekawsza odmiana nazywa się ‘Żółta z Antwerpii’. Czarnoowocowe odmiany malin, pochodzenia amerykańskiego, nie wzbudziły większego zainteresowania*. Wskazane jest zbadanie przydatności nowych odmian w miejscowych warunkach.
