Forsycja pośrednia — Forsythia intermedia
Jest to jeden z najbardziej lubianych krzewów, gdyż kwitnie wczesną wiosną, gdy inne dopiero zaczynają się zielenić i okrywa się cały masą złotożółtych, dzwoneczkowatych kwiatów. Liście zaczynają się rozwijać dopiero po przekwitnieniu. Forsycja jest dużym krzewem, silnie i szybko rosnącym, toteż trzeba ją tak umieścić na działce, aby nie przeszkadzała innym roślinom; najlepiej w rogu działki albo przy altanie. Można ją też posadzić przy trejażu i przywiązywać do niego długie pędy, tak jak róże pnące. Do tego celu szczególnie nadaje się inny gatunek — forsycja zwisła (Forsythia suspensa), ale jest ona bardziej wrażliwa na mróz i polecana raczej dla południowo-zachodniej części kraju.
Co do gleby forsycja nie jest wymagająca, jednak na podmokłych glinach choruje (m.in. tworzą się na pędach ciemne, chropowate narośle), natomiast na bardzo piaszczystych glebach trzeba ją w okresie suszy podlewać.
Sadząc forsycję, można mieć mieszkanie ukwiecone już od lutego, gdyż jej gałązki ścięte i wstawione do wody rozwijają pączki kwiatowe w temperaturze pokojowej; w styczniu po 3—4 tygodniach, w lutym — po 2—3, a później — jeszcze szybciej.
Uwzględniając takie „użytkowanie” krzewu, nie trzeba go ciąć po przekwitnięciu (należy do krzewów II grupy), ale przerzedzając w drugiej połowie zimy brać odcięte gałązki do pędzenia, aby nie marnować cennego materiału zdobniczego.