Cięcie grusz: a — wyrastaniu tzw. wilków na poziomych pędach i gałęziach zapobiega się przez zmniejszenie kąta; b — wzrostowi zwisającemu zapobiega się poprzez coroczne skracanie pędów.
Ten ciepłolubny gatunek prowadzi się jako drzewo pienne na siewce, jako karłowe na pigwie lub w formie szpalerowej przy ścianie. Zasady cięcia są podobne jak dla jabłoni. Niewskazane jest natomiast poziome odginanie pędów, lepiej odginać je pod kątem nieco mniejszym niż kąt prosty. Zapobiega to wyrastaniu większej liczby silnie rosnących pędów pionowych, tzw. wilków. Dlatego też na owocujących gałęziach skraca się koniec pędu nad pąkiem zewnętrznym, dzięki czemu nowy pęd wyrasta pod kątem co najmniej 15°. Na zbyt wysokich drzewach ze zwisającymi gałęziami można obniżyć koronę w dowolnym miejscu, lecz wtedy trzeba skrócić końce pędów zwisających gałęzi nad pąkiem wyrastającym ku górze. Ułatwia to zmianę kierunku wzrostu pędów (bardziej ku górze). Na skutek corocznego skracania zwisających gałęzi zmniejsza się ich długość. Im bliżej przewodnika czy grubej części konara, tym silniejsze wyrastają pędy jednoroczne. Większa liczba wyrastających pędów bocznych zwiększa szerokość korony, co pozwala na ponowne skrócenie jej wierzchołka. Grusza rośnie słabiej niż jabłoń, w związku z czym łatwiej formować jej koronę. Dowodzą tego liczne formy szpalerowe z grusz.
Pigwa
Pigwa ma jeszcze większe wymagania cieplne niż grusza. Jeżeli nie dopuści się, podobnie jak u gruszy, do wyrastania pędów zwanych wilkami, to formowanie koron jest proste i mało pracochłonne. Wystarcza lekkie prześwietlenie korony. W przeciwnym razie trzeba koronę odmładzać co 6—8 lat. Zbyteczne jest coroczne cięcie i odmładzanie drzew, gdyż pigwa owocuje na młodych pędach.
