Gatunek ten (Ribes uva-crispa) jest blisko spokrewniony z porzeczką i na ogół razem z nią uprawiany w ogrodzie. Dzięki odpowiedniej pielęgnacji i właściwemu doborowi odmian można zebrać owoce, które swoim smakiem dorównują truskawkom, przy czym produkcja owoców truskawki naprawdę dobrej jakości jest znacznie trudniejsza. Jedynie cięcie krzewów i zbiór owoców agrestu są mniej przyjemne.
Wymagania glebowe
Agrest rośnie dobrze nawet na glebie średniej jakości, jeżeli jest dostatecznie zasobna w próchnicę. Ze względu na płytki system korzeniowy agrestu nie powinno się spulchniać gleby wokół krzewów, a jedynie ściółkować całą powierzchnię. Należy starać się o sadzonki pewne odmianowo i wolne od wirusów. Jeden krzew potrzebuje 3,5 -4 m2 powierzchni. Najbardziej rozpowszechniona jest forma krzaczasta, dość rzadko natomiast prowadzi się agrest w formie szpalerowej, choć jest to także możliwe.
Nie zaleca się sadzenia agrestu piennego, gdyż sprawia on poważne kłopoty. W pełni owocowania trzeba stosować 2—3 paliki podpierające koronę agrestu. W przeciwnym wypadku gałęzie łamią się pod ciężarem owoców. Przysparza to pracy i nie upiększa ogrodu. Nie wszystkie odmiany tworzą owoce o charakterystycznym, lekko kwaskowatym smaku. Najsmaczniejsze są owoce odmian ‘Biały Triumf, ‘Biały Plenny’ i ‘Biały z Neckartal’. Owoce innej barwy — żółte, zielone czy czerwone — charakterystyczne dla takich odmian, jak ‘Najwcześniejszy Heninga’, ‘Zielony Butelkowy’ czy ‘Czerwony Triumf’ mają mniejszą wartość smakową. Częściową przyczyną tego jest większa wrażliwość owoców na silne nasłonecznienie oraz pękanie podczas deszczu. Szkodom można zapobiec przez osłanianie krzewów przed ostrym słońcem lub nadmiernymi opadami.
