Na wielu działkach znajdują się miejsca zupełnie zacienione, pod drzewami, a liczba gatunków, które mogą rosnąć na takich stanowiskach jest niewielka. Niezastąpione są w tym wypadku paprocie. Bardzo odpowiedni na działki jest pióropusznik (Matteuccia sp.). Jego wielkie, „koronkowe” liście tworzą jasnozielone pióropusze. Pojawiają się one dość późno, bo w pierwszej połowie maja (zanim się rozwiną, mają charakterystyczną postać pastorału), ale za to nie tracą urody do jesieni.
Najpiękniej wyglądają w dość dużych, nieregularnych grupach; do ram „sztywnych” rabat nie pasują. Można je łączyć z funkią, konwaliami, mogą stanowić ładne tło dla pierwiosnków i wiosennych roślin cebulowych. Biorąc pod uwagę warunki, w jakich paprocie rosną w lesie, trzeba przygotować im glebę o możliwie dużej zawartości próchnicy, a więc nawieźć ją dużą ilością torfu albo kompostu z liści.
Paprocie rozmnaża się przez podział w pierwszej połowie kwietnia, zanim rozwiną się liście. Sadzi się co 40—50 cm, gdyż rozrastają się bujnie.
Pielęgnowanie polega przede wszystkim na niedopuszczeniu do przeschnięcia gleby. Corocznie na wiosnę (w połowie kwietnia) trzeba obciąć zeszłoroczne, zeschłe liście, robiąc to ostrożnie, aby nie uszkodzić młodych liści zwiniętych w pastorał.
Na wielu działkach znajdują się miejsca zupełnie zacienione, pod drzewami, a liczba gatunków, które mogą rosnąć na takich stanowiskach jest niewielka. Niezastąpione są w tym wypadku paprocie. Bardzo odpowiedni na działki jest pióropusznik (Matteuccia sp.). Jego wielkie, „koronkowe” liście tworzą jasnozielone pióropusze. Pojawiają się one dość późno, bo w pierwszej połowie maja (zanim się rozwiną, mają charakterystyczną postać pastorału), ale za to nie tracą urody do jesieni.
