Liliowiec — Hemerocallis
Rośliny te, zwane smolinosami, spotyka się najczęściej w ogródkach wiejskich. Są to przedstawicielki gatunku liliowiec czerwonawy (Hemerocallis fulva). Mają długie, równowąskie liście tworzące duże kępy, a kwiaty pomarańczowoczerwone z czarnymi pylnikami. Kwitną przez lipiec i sierpień. Dorastają do wysokości 100 cm. Podobny, lecz niższy (50 cm) jest liliowiec żółty (Hemerocallis flava), o kwiatach jasnożółtych, pachnących, rozwijających się o miesiąc wcześniej niż u poprzedniego gatunku. Jeszcze ładniejsze są mieszańce różnych gatunków, odznaczające się zróżnicowaną wysokością — od 50 do 80 cm, i kwiatami o różnych odcieniach ciepłych barw — jasnocytrynowych, morelowych, pomarańczowych, szkarłatnych, aż do brązowych. Często kwitną niezwykle obficie. Ponieważ pora kwitnienia poszczególnych odmian jest różna, okres kwitnienia trwa kilka miesięcy — od maja do końca września.
Jednakże na tym nie kończą się zalety liliowców. Są one mianowicie wyjątkowo wytrzymałe na nie sprzyjające warunki glebowe i klimatyczne. Mogą rosnąć prawie na każdej glebie, w słońcu i półcieniu. Dobrze rosną w miejscach wilgotnych, ale „radzą sobie” i w suchych dzięki korzeniom sięgającym na głębokość 50—80 cm. Odznaczają się też nieprzeciętną długowiecznością.
Można je sadzić w osobnych grupach na trawniku bądź rzędem wzdłuż ogrodzenia. Nadają się też do obsadzania brzegów zbiorników wodnych.
Rozmnażanie jest również łatwe jak uprawa. Rośliny można dzielić i sadzić od wiosny do jesieni, choć najlepiej w sierpniu — wrześniu. Niższe odmiany sadzi się w rozstawie 40X40 cm, wyższe zaś 60X60 cm, gdyż silnie się rozrastają.