W praktyce ogrodniczej rozróżnia się dwie podstawowe grupy tych roślin — floksy wysokie i floksy niskie. Omówimy je osobno, gdyż cel ich uprawy jest różny.
W grupie floksów wysokich najważniejszy jest floks wiechowaty (Phlox paniculata). Wyhodowano mnóstwo odmian tego gatunku różniących się wysokością roślin (od 40 do 120 cm), porą kwitnienia i barwą kwiatów zebranych na końcach łodyg w duże wiechy. Znajdziemy wśród nich różowe w wielu odcieniach — od delikatnych, prawie cielistych do ciemnych, cyklamenowych — jasnoczerwone, czerwonopomarańczowe, szkarłatne, amarantowe, fioletowe — od niebieskich do ciemnofiołkowych, a także czysto białe. Są też floksy z „oczkiem” innej barwy. Najwcześniejsze odmiany zakwitają w pierwszej połowie lipca, średnio wczesne — w drugiej połowie lipca, a późne — w połowie sierpnia i są okryte kwiatami do końca września.
Floksy z tej grupy nadają się przede wszystkim na duże rabaty bylinowe. Ładnie wyglądają z jastruniami, dzielżanami, ostróżkami i wieloma innymi bylinami. Można też z nich tworzyć duże kępy na trawniku albo szpalery wzdłuż dróżki czy ogrodzenia.
Floksy wymagają gleby żyznej (nawiezionej kompostem) i wilgotnej oraz słonecznego stanowiska, choć w lekkim półcieniu rosną dobrze, a nawet nieco dłużej kwitną i kwiaty nie bledną.
Najłatwiej rozmnażać je przez podział roślin w kwietniu lub w sierpniu. Odmiany wysokie sadzi się co 40 cm, średnio wysokie — co 30 cm.
Podczas suszy powinny być podlewane, a począwszy od drugiego roku po posadzeniu trzeba je zasilać 2—3 razy w ciągu lata gnojowicą lub roztworem nawozów mineralnych. Korzystnym zabiegiem jest uszczknięcie wierzchołków młodych pędów, gdyż powoduje rozkrzewienie się roślin, a więc i obfitsze kwitnienie. Kwiatostany należy ścinać zaraz po przekwitnięciu; rośliny będą wówczas dłużej kwitły.
Ponieważ floksy dość silnie się rozrastają, a ponadto nowe, tworzące się wiosną korzenie wypychają nieco roślinę ku górze, pożądane jest przesadzanie co 5—6 lat.
Floksy niskie różnią się od wysokich tak wyraźnie, że na pierwszy rzut oka sprawiają wrażenie innego rodzaju botanicznego. Najważniejszym przedstawicielem tej grupy jest floks szydlasty (Phlox subulata). Osiąga zaledwie wysokość 10—15 cm, a jego płożące się pędy tworzą zwarty kobierzec — typową poduszkę. Listki ma wąskie, prawie igiełkowate, omszone, kwiaty drobne, o płatkach często zakończonych dwoma ząbkami. Najpopularniejsze są odmiany o kwiatach lila, a najefektowniejsze — o kwiatach karminowych i purpurowych. Kwitną bardzo obficie w maju, a w latach o wczesnej wiośnie — nawet w końcu kwietnia.
Floksy te należą do podstawowego zestawu bylin dla rabat skalnych. Aby uzyskać jednolitą, intensywną plamę barwną, należy je sadzić w dość dużych grupach. Ładnie wyglądają w towarzystwie żagwinu i rogownicy, a także niskich żółtych kosaćców.
Są mniej wymagające od floksów wysokich, gdyż mogą rosnąć na nieco lżejszej i suchej glebie. W miejscach słonecznych udają się znacznie lepiej niż w półcienistych.
Najlepiej sadzić rośliny nabyte w szkółkach bylin, otrzymane przez sadzonkowanie, ale można je rozmnażać przez podział w kwietniu lub w sierpniu. Sadzi się co 15—20 cm.
W praktyce ogrodniczej rozróżnia się dwie podstawowe grupy tych roślin — floksy wysokie i floksy niskie. Omówimy je osobno, gdyż cel ich uprawy jest różny.
