Roślina ta, dotychczas mało rozpowszechniona, zasługuje na to, aby zająć jedną z ważniejszych pozycji wśród bylin. Ma ona duże, czasem półmetrowe, wiechowate kwiatostany złożone z drobnych kwiatków, przypominające nieco tamaryszek. Najładniejsze są odmiany o kwiatach różowych i karminowych w różnych odcieniach. Astilbe ma również dekoracyjne, duże liście. Wysokość roślin wynosi 40—50 cm zależnie od odmiany.
Astilbe nadaje się doskonale do obsadzania półcienistych, a nawet cienistych miejsc na działce oraz brzegów zbiorniczka wodnego. Udaje się wyłącznie na glebie żyznej i bardzo wilgotnej.
Rozmnaża się ją przez dzielenie starszych roślin w kwietniu lub w sierpniu. Stare karpy są zwykle twarde, zdrewniałe, toteż trzeba posłużyć się ostrym nożem lub piłką sadowniczą. Można też rozmnażać astilbe przez oddzielenie wiosną i sadzenie odro-stów korzeniowych. Niskie odmiany sadzi się co 40 cm, wysokie — co 50—60 cm. Na pierwszą zimę po posadzeniu trzeba rośliny przykryć liśćmi lub torfem.
Latem w okresach suszy należy rośliny podlewać tak, aby gleba była stale wilgotna, w przeciwnym wypadku rośliny zaschną.
Roślina ta, dotychczas mało rozpowszechniona, zasługuje na to, aby zająć jedną z ważniejszych pozycji wśród bylin. Ma ona duże, czasem półmetrowe, wiechowate kwiatostany złożone z drobnych kwiatków, przypominające nieco tamaryszek. Najładniejsze są odmiany o kwiatach różowych i karminowych w różnych odcieniach. Astilbe ma również dekoracyjne, duże liście. Wysokość roślin wynosi 40—50 cm zależnie od odmiany.
