Jest to najmniej znana i najniższa z bylin cebulkowych. Osiąga wysokość 10—15 cm. Jej kwiaty są niewielkie, podobne do dzwonków, lecz o płatkach niezrośniętych, osadzone po 3—5 na szypułkach. Odznaczają się czystą lazurową barwą, stosunkowo rzadką wśród bylin wiosennych. Na polecenie zasługuje cebulica syberyjska (Scilla sibirica), a zwłaszcza jej odmiana o stosunkowo dużych, ciemnoniebieskich kwiatach; zakwita w kwietniu. Bardzo podobna do niej jest cebulica dwulistna (Scilla bifolia). Ma kwiaty mniejsze i jaśniejsze, ale zakwita wcześniej — już w drugiej połowie marca.
Cebulice nadają się wyłącznie na rabaty wiosenne, mogą też stanowić składnik rabat skalnych. Ładnie wyglądają np. w zestawieniu z pierwiosnkami, śnieżycami lub żółtymi narcyzami. Ze względu na niewielkie rozmiary trzeba je sadzić co najmniej po kilkanaście sztuk.
Wymagają żyznej, wilgotnej gleby i półcienistego stanowiska.
Zakupione cebulki sadzimy w sierpniu. W tym samym czasie można rozmnażać cebulice posadzone w poprzednich latach. W tym celu rośliny wykopuje się, oddziela od cebuli matecznej cebulki boczne i sadzi co 8—10 cm. Na jednym miejscu mogą pozostawać przez kilka lat.
Jest to najmniej znana i najniższa z bylin cebulkowych. Osiąga wysokość 10—15 cm. Jej kwiaty są niewielkie, podobne do dzwonków, lecz o płatkach niezrośniętych, osadzone po 3—5 na szypułkach. Odznaczają się czystą lazurową barwą, stosunkowo rzadką wśród bylin wiosennych. Na polecenie zasługuje cebulica syberyjska (Scilla sibirica), a zwłaszcza jej odmiana o stosunkowo dużych, ciemnoniebieskich kwiatach; zakwita w kwietniu. Bardzo podobna do niej jest cebulica dwulistna (Scilla bifolia). Ma kwiaty mniejsze i jaśniejsze, ale zakwita wcześniej — już w drugiej połowie marca.
